Horas!!

Tijd om Bukit Lawan te verlaten. Om 8.15 uur staat iemand op ons te wachten om te helpen met de bagage en ons naar de shared taxi te brengen. De jongen neemt mijn rugtas en heeft al snel spijt. Hij vindt het blijkbaar te zwaar, hoe dan? 14 kilo en ik draag em ook 😂 Maar ja, ik denk nu even alleen aan dat gammele bruggetje waar ik weer over heen moet. Dit keer loop ik strategisch, in het midden en niet achteraan. Ik overleef het ook dit keer weer.

Rond 9 uur vertrekken we uit Bukit Lawan. We zitten met 5 personen in de shared taxi, 2 Amerikanen, Alex en Talia en 1 Nederlander, Edo. Onderweg delen we onze ervaringen en plannen met elkaar. Na ongeveer een rit van 4 uur komen we aan in Berestagi, daar stoppen we door een lunch. Dat konden we allemaal wel gebruiken inclusief de chauffeur.

Na de lunch vervolgen we onze weg, we zijn op de helft. Dus minimaal nog 4 uur. Normaal slaap ik wel, maar de weg is af en toe zo slecht dat je gehusseld wordt. Dan is het einde in zicht, volgens de chauffeur nog 20 minuten. Het laatste stuk is het net een kamikaze piloot.

We komen veilig aan in Parapat, daar moeten we de ferry pakken over Lake Toba, zo'n 40 minuten. Om half 6 vertrekt de ferry en rond 18.15 uur komen we aan in Tuk Tuk gelegen op Samosir Island aan Lake Toba. Dus zo'n 9 uur later op plaats van bestemming aangekomen.

De vulkaan Toba barstte ongeveer 74.000 jaar geleden uit. De uitbarsting was enorm. Op de plek van de uitbarsting ontstond een enorme krater, Lake Toba. En ik denk de hele tijd, ik zit midden in een krater!

De volgende dag huren we een paar scooters en gaan we met z'n zessen op pad, Eddie uit Australië joined the clan. We rijden een lekker stukje en voor zo'n klein eiland zijn de wegen aardig goed. We stoppen bij een klein hokje met een grote flatscreen voor een lunch.

Onderweg horen roepen de locals, horas! De begroeting hier in Lake Toba.

Tijdens het rijden zie ik veel 'gebouwtjes' met kruizen, beelden en versieringen. Ik besluit ze van dichtbij te bekijken en zie dan het familiegraven zijn. Ik vraag nog aan een local wat de reden is achter deze manier van begraven, maar die kon niet echt antwoord geven.

Alex en Talia hebben gelezen over een white sand beach. We komen bij een strandje, maar wit is het niet en het ziet er treurig en verlaten uit. Maar wel even lekker om de voetjes in het water te doen en lekker cheesy een foto nemen op de schommel.

Er schijnen hier hotsprings te zitten en we besluiten om die kant op te rijden. Na een tijdje komen we aan. We moeten beneden een toegangskaartje kopen, rijden nog een stukje naar boven om bij de hotsprings te komen.

Blijkbaar moeten we door een restaurantje heen, maar al snel worden we tegen gehouden door de eigenaar. First drink! first drink! Nee eerst kijken, de hotspring in en dan eten en drinken. Dat is blijkbaar niet wat ie wil horen en begint als een malloot met z'n armen te wapperen, en ons de weg te versperren. Terwijl hij Edo probeert tegen te houden lopen Robbert en ik om een tafel heen en zo de versperring voorbij. Edo is inmiddels ook ontsnapt en we lopen door naar de hotsprings. Het is gewoon een ZWEMBAD, gevuld met het warme water wat uit de berg komt. Ik lig in een deuk en zie 2 dames een beetje beteuterd kijken naar het zwembad. Zij hadden ook iets anders verwacht. Zij zijn met een gids gekomen en denk veel meer kwijt dan de 5000 rp (€ 0,31) die wij hebben betaald.

Binnen in het restaurant is er nog steeds veel commotie gaande. Alex en Talia willen toch graag het bad en in beloven plechtig dat ze daarna wat zullen drinken. Terwijl zij het bad in gaan verlaten wij het restaurant en wachten we buiten. Robbert komt denk iets te dichtbij het restaurant en de deuren gaan dicht met een vergrendeling erop. A. We willen niet eens meer naar binnen. B. Edo heeft inmiddels een alternatieve route gevonden om binnen te komen.

Er komt een groep Maleisische toeristen aan en dan gaat de deur ineens weer open. Edo zet een andere zonnebril op, verruilt z'n pet voor een blauwe zwembroek en loopt met de groep mee naar binnen. De eigenaar kijkt verwart, Edo spreekt ineens Frans: 'Bonjour, je m'appelle Edo!' en loopt zo door. De arme man is nu helemaal in de war. En de rest van ons ligt in een deuk. Nog steeds geen spoor van Alex en Talia, Edo licht ze in over wat er allemaal buiten gaande is en bevrijdt ze via de alternatieve route.

Pijn in m'n buik van het lachen.

De volgende dag huren we weer een scooter en rijden we wat rond. We komen Eddie en Edo tegen en rijden samen naar de Kings Tomb en 'stone chairs'. De graftombe van de koning hangt vol was (?) Een mannetje haalt snel alle was weg. Zoiets als je was ophangen bij de Stonehenge. We lopen door naar de stone chairs. Al snel begint er een vrouw, ticket ticket te roepen. Best vermoeiend soms, voor elke stap die je zet moet je betalen. Yes we pay when we leave...de uitgang is een 'fuik' vol winkeltjes en we komen uiteraard niet meer langs de 'kassa'. Soms is het best vermoeiend om steeds als wandelende ATM gezien te worden.

We rijden lekker door en komen uit bij een restaurantje met een prachtig uitzicht. We genieten van onze lunch en uitzicht. Het maakt niet uit welke kant je op kijkt, het uitzicht wordt steeds mooier. We rijden door naar een meer, Lake in lake. Voorheen kon je hier zwemmen, maar door de vele waterbuffels is het water vies. Tijd om terug te rijden.

De laatste dag doen we het rustig aan, een beetje hangen bij het guesthouse. We besluiten om een bezoekje te brengen bij de German's Bakery, de geur van vers brood 😍 We bestellen wat lekkere dingen en genieten hiervan in de grote 'tuin' van Tabo Cottages. 

We praten nog even met de Duitse eigenaresse (de bakkerij en cottages). Ze woont inmiddels 25 jaar in Tuk Tuk. We mogen gebruik maken van het zwembad, even snel een bikini en zwembroek halen en dan lekker afkoelen in het zwembad. De rest van de dag vertoeven we hier.