Partybus

Na een heerlijke afsluiting at the German's Bakery hebben we een lange busreis in het vooruitzicht. Naar schatting is het tussen de 16 en 18 uur reizen afhankelijk van het weer en verkeer. In de ochtend nog lekker ontbijtje doen bij de guesthouse en een beetje relaxen voor wat komen gaat. Eddy heeft de omgekeerde reis al meegemaakt en zei dat het een prima reis was, met enerverende momenten.

Rond 13.30 uur lopen we samen met een andere backpacker richting de haven voor de ferry en begint de reis. Een fijne overtocht op een rustig Lake Toba met prachtige uitzichten. Wat een rust en wat een mooie plek is het toch!

Eenmaal in de haven koopt Robbert nog wat mangosteen en hoppa de lokale minibus in naar het bus station. Het blijkt een verlaten plek met wat huizen en een soort van aanmeldbalie. Direct bij aankomst horen we dat de bus vertraging op heeft gelopen en dat we niet om 17.00 uur zullen vertrekken. Life of a traveler: gewoon geduldig wachten tot het zover is... Uiteindelijk vertrekken we rond 18.30 uur. Robbert lekker een boekje lezen en natuurlijk even een ijsje gehaald om enigszins af te koelen en de tijd te doden. Inmiddels was het al wat levendiger geworden en kwamen overal allerlei locals vandaan om een potje te voetballen! De zon was al achter de bergtoppen aan het verdwijnen, anders waren de locale vast gesmolten. De temperatuur ligt vrij hoog hier op Sumatra en dat zelfs in de bergen!

Ik neem alvast een paar reispillen in en de bus vertrekt. Prima stoelen die redelijk ver naar achter kunnen, toilet achterin de bus, airco en dekentjes. Dat moet goed komen!

Na een half uur zijn mijn tenen al bevroren, dus die Hello Kitty dekentjes zijn er niet voor niets! Ik wil liever niet nu al slapen, maar de bus maakt af en toe bochten dat ik dizzy word. Dan maar de oogjes dicht. Ook Robbert probeert te slapen en verder is het wiebelen van links naar rechts. De weg loopt door de bergen en de bochten zijn niet meer te tellen. 

En dan komt het! De muziek gaat aan!!! En hoe. Menig discotheek of festival kan nog wat van het volume leren, wat een herrie! Dat was het dus waar Eddy het over had. Nu maar hopen dat het niet de hele busreis aan blijft staan. Robbert doet nog een poging om de muziek zachter te krijgen, not geen 5 minuten verder werd het alweer harder gezet. Zelfs met mijn oordoppen met een demping van 25 db hoor ik alles luid en duidelijk.

De nacht valt en de bus bijna ook. Wat een bochten en wat een ellendige stukken weg zitten ertussen. Soms moet de bus stoppen om te bepalen hoe de chauffeur gaat manoeuvreren om de rit te kunnen vervolgen. Af en toe stoppen we voor de plaspauze en het gebed. Lekker even onze benen strekken en de rust vinden zonder die 'heerlijke' muziek. We vervolgen weer onze weg en op een gegeven moment boven op de berg wordt er iets geroepen in het Indonesisch. De helft van de passagiers staat op en verlaat de bus. Blijkbaar zijn we te zwaar om de bus dit obstakel op de weg te kunnen omzeilen. Kuilen, gaten en een grote heuvel waar we vanaf moeten zien te komen. De bus piept en kraakt aan alle kanten en schommelt van links naar rechts. Iedereen die nog wel in de bus zit wordt gehusseld. Man, man, man, wat een ellende. Na dit hoogtepunt snakt iedereen naar het eindpunt. Na 17 lange uren zonder goed te kunnen slapen is deze nachtelijke busreis eindelijk tot een einde gekomen. Helemaal kapot! We checken in bij een guesthouse en duiken ons bedje in.

Na een paar uur slaap ontwaken we, het liefst blijven we liggen maar het is beter om eruit te gaan. We besluiten om Bukit Tinggi te verkennen. We komen al snel op een pleintje terecht met een grote witte klokkentoren. De Jam Gadang, ‘Grote Klok’, werd gebouwd tijdens de Nederlandse koloniale tijd. Rondom dit plein vindt je allerlei kleine eetkraampjes en marktjes. Eerst even wat eten want de laatste maaltijd was gisteren om 18.00 uur. 

Daarna struinen we nog wat rond en komen we bij een park uit met uitzicht op de Sianok vallei. Zoals overal moet je hier ook voor betalen en daar hebben we even geen zin in. We lopen een stukje door en zien een moskee met de naam Masjid Panorama, met zo'n naam moet je wel een goed uitzicht hebben. Een paar steegjes verder komen we uit bij een panorama uitzicht op de vallei. Terwijl we staan te genieten van het uitzicht komen er een paar long tail makaak apen aan.

We lopen een stukje door. Voor ons uitzicht op de vallei, een prachtig stukje natuur en achter ons het einde van het leven, een begraafplaats. Er komt een man voorbij en gebaart dat we best verder mogen lopen, het uitzicht is volgens hem verderop mooier. Maar daarvoor moeten we stukje over de begraafplaats heen. Ik voel me een beetje een indringer, ik groet in stilte de bewoners van de begraafplaats en loop door. 

Uiteindelijk komen we uit in het park en de Japanse tunnels. Robbert wil er in, maar het park gaat bijna sluiten en met mijn claustrofobie wil ik niet vast te komen zitten.

De volgende dag huren we een scooter om de omgeving te verkennen. In de omgeving van Bukit Tinggi is er genoeg te zien maar de reistijden zijn zeker 45 minuten. We rijden richting een vallei en volgens Maps zijn we er...oké niets dan een brug hier. We rijden nog wat door en slaan dan ergens een smal weggetje in. Hier komen we in een soort van vallei, met rijstvelden. De scooter zit en rijdt niet heel lekker en we merken dat de lange busreis er nog inhakt. Daarom besluiten we om niet nog verder te rijden, maar terug te gaan richting ons guesthouse. 

De volgende dag doen we het rustiger aan. We gaan een stukje wandelen en komen terecht op een lokale markt. Ze hebben hier werkelijk van alles!

We zijn een van de weinige toeristen en echt een bezienswaardigheid hier. Zo erg dat mensen elkaar aantikken en ongegeneerd je aanstaren. Na 4 dagen begint dat wel een beetje vervelend te worden. Er loopt een stelletje voorbij, hij tikt haar aan, zij draait zich om naar ons en mompelt wat. Ik versta alleen orang....mens. Moe, oververhit, lichtelijk geïrriteerd en voordat ik het zelf door heb, draai ik me om en spreek haar aan in het Nederlands. Daar schrikt ze van (schrik ook van mezelf) en zegt: what did you say? No what did you say? Is mijn antwoord. I said only hello. Ik: That didn't sound like hello, okay bye. 

Een ijskoude avocado shake koelt mijn brein.

Onze visum voor Indonesië verloopt 8 maart maar we besluiten om Padang alsnog over te slaan en we gaan eerder richting Kuala Lumpur vliegen. De volgende dag pakken we een shared taxi richting het vliegveld in Padang en off we go!

Op naar Maleisië!!