Kota Kinabalu

We moeten tot de 17e blijven in Maleisië, anders komen we niet goed uit met onze visum voor Indonesië. Moeten, klinkt als een straf maar dat is het natuurlijk helemaal niet.

We besluiten vanuit Sukau naar Kota Kinabalu te gaan. We hebben 2 opties. Optie 1: 6 uurtjes in de discobus of optie 2: 50 minuten met het vliegtuig. Met onze ervaringen in de bus is de keuze snel gemaakt, we gaan lekker vliegen. Wel wat duurder, maar ja soms moet je voor het gemak kiezen.

Tijdens ons verblijf in Sukau hadden we geen Wi-Fi en heel af en toe deed ons internet het. Uiteindelijk lukte het om met een H+ je een ticket te boeken. Een verblijf boeken en kijken wat er te doen is, doen we op het vliegveld waar ons internet het beter doet.

De vlucht duurt uiteindelijk 35 minuten. Het signaal voor de gordels blijft aan. Net als we genoeg hoogte hebben, zet de piloot de landing alweer in.

We verblijven in Storytel en krijgen een routebeschrijving toegezonden. Die is ook echt nodig. Langs tig visrestaurants, winkelcentrum in en dan ergens de lift pakken. Gelukkig heb ik TomTom Robbert en weet hij het al snel te vinden. Na het inchecken gaan we de boel verkennen. De restaurants die net nog leeg waren beginnen vol te stromen. Grote ronde tafels, deels in het winkelcentrum, met alleen maar Chinezen: net een eet fabriek! Best een gek gezicht, wij dachten dat wij in Maleisië waren.

We struinen een beetje rond en komen terecht bij de boulevard waar overal restaurantjes zijn. Ook hier lijkt het of we niet in Maleisië zijn, overal Koreaanse restaurantjes en Irish pubs. Ik begin een beetje last te krijgen van mijn sneakers, ben zo slim geweest om ze in de droger te gooien en nu knellen ze. Genoeg winkeltjes en koop een paar slippers, wat een verademing. Op naar de Filippino markt, lekker visje eten. Edo had ons al getipt en lekker gemaakt. Het is een beetje overweldigend! Overal vis, fruit, groenten. Noem maar op en iedereen loopt aan je te trekken om bij ze te komen eten. Ik probeer me er voor af te sluiten en zoek op m'n gemak een kraampje uit. Ik heb nl een hekel aan dat getouwtrek en wil zelf de keuze maken waar ik eet! Rob en ik zoeken een paar visjes uit en nemen plaats terwijl de visjes op de BBQ gaan. We zijn overduidelijk in de minderheid en iedereen zit ons aan te gapen. Oké let's play this game en we gaan ook onbeschaamd terugkijken en glimlachen. Sommige worden daar al snel ongemakkelijk van! Mission accomplished 😂 en nu lekker genieten van onze visjes.

De volgende dag willen we met de bus naar de Kota Kinabalu moskee, bij de bushalte zit een man. We vragen of deze bus naar Kota Kinabalu moskee gaat. Niet rechtstreeks, we moeten overstappen op het busstation. De man blijkt een Grab chauffeur te zijn en omdat het aardig warm is en we geen zin hebben in dat overstap gedoe, stappen we bij hem in.

Bij de moskee moeten we entreegeld betalen, 5 ringgit p.p. (€1,10). Het is een aardig grote moskee, er kunnen 12.000 mensen in. Het personeel komt een beetje streng over en vraagt aan iedereen, muslim? Yes, oké dan mag je verder de moskee in. Waar in Nederland iedereen op alle plekken in de moskee mag komen, is dat hier niet zo. Aan het plafond hangen grote ventilatoren, je zou denken dat de moskee zo zou kunnen opstijgen 😂

Grappig om niet moslims te zien poseren in allerlei gebedshoudingen. Hele fotoshoots worden er gehouden. Ik schiet een paar foto's en klaar.

Ik kom er langzaam achter waarom het personeel zo streng is. De moskee is een lange tijd gesloten geweest voor toeristen, omdat er 2 besloten provocerend te dansen in de moskee. Zoiets als de stekker van de boxen eruit trekken tijdens een ceremonie in Thailand.

De moskee staat in de buurt van het water en we besluiten om lekker langs het water te gaan wandelen. We lopen een aardig stuk en ik begin langzaam pijn in m'n schouder te krijgen. Ik heb daar al een paar dagen last van en lijkt maar niet minder te worden. We nemen even een break bij een tentje en koelen lekker af met een smoothie. Die schouder begint echt te irriteren maar ik wil toch ook graag naar de state mosque. We bestellen een Grab en gaan die kant op.

Deze moskee is een stuk kleiner, hier kunnen maar 5000 mensen in. Er zijn overal duiven rond de moskee. In de gehele moskee ligt een marmeren vloer en die is zo lekker koel, dat ik eigenlijk op de grond wil gaan liggen, net als de locals. Het is hier heerlijk rustig. Denk dat er verder maar 5 mensen rondlopen en hier hoeven we geen entreegeld te betalen. Na dit bezoek gaan we terug richting de kamer, het is zo warm en mijn schouder doet te veel pijn. Vanavond misschien maar een massage, maar ik weet dat ik eigenlijk een manueel therapeut nodig heb.

De volgende dag lopen we naar de chiropractor, 500 meter van ons verblijf. Dank je Google. Hij is helaas gesloten maar volgens de buren hebben ze pauze en gaan ze om 14.00 uur weer open. We besluiten een bakkie te gaan doen en komen om 14.00 uur weer terug. Robbert vraagt of ik het wel aandurf, iemand in het buitenland een slinger aan je nek laten geven. Helemaal niet bij stil gestaan, komt vast wel goed. Ik kan gelukkig gelijk geholpen worden, het loopt hier vast niet zo'n storm net als bij Den Hengst, waar de wachttijd 3 weken is.

Ik leg mijn klachten uit en hij legt de procedure uit en na een volledige intake kan de behandeling beginnen. Hij gebruikt andere technieken dan dat ik gewend ben maar net zo goed en lekker. Ik voel gelijk verlichting, alleen nog pijnlijke schouder maar dat komt omdat ik er te lang mee heb doorgelopen. Dan krijg ik nog een warme pittenkussen en een behandeling met ultra sound, dat voelt heel gek. Net of er mieren op mijn rug lopen en af en toe ongecontroleerde bewegingen van mn spieren. Ik krijg er de slappe lach van. 

Ik loop bijna helemaal als nieuw de praktijk uit. We lopen richting de mall voor wat verkoeling, we lopen tegen een klein hokje aan waar ze massages geven. Rob besluit een massage te nemen en ik een pedicure. De salon wordt gerund door een kleine Filippijnse dame, met veel kracht in de handen. Ze haalt Robbert over om morgen terug te komen voor een voetmassage, dat is niet zo moeilijk want hij heeft het liefst elke dag een massage.

Vandaag checken we uit het hotel en verhuizen we voor een weekje naar de Borneo beach villa's, waar we in het appartement van vrienden mogen verblijven. We overwegen om een auto te huren omdat afgelegen ligt van het centrum van Kota Kinabalu, maar daar zien we vanaf. En Grab komt toch overal. We brengen de week door bij het zwembad, werken aan ons kleurtje, sporten in de gym op het terrein en het maken van strandwandelingen.

Tijdens de wandelingen zijn we vaak de enige, heerlijk rustig en verlaten. Helaas komen we regelmatig rommel tegen op het strand. Op mijn insta account (nomaddictss) staan een aantal gevonden items (hoogtepunten, lost items).